رسم است هر که داغ جوان دیده دوستان

رأفت برند حالت آن داغ دیده را

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا

وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را

آن دیگری بر او بفشاند گلاب و قند

تا تقویت شود دل محنت کشیده را

یک چند دعوتش به گُل و بوستان کنند

تا برکَنندش از دل، خار خلیده را

جمعی دگر برای تسلای او دهند

شرح سیاه کاری چرخ خمیده را

القصّه هر کس به طریقی ز روی مهر

تسکین دهد مصیبت بر وی رسیده را

آیا که داد تسلیت خاطر حسین؟

چون دید نعش اکبر در خون تپیده را؟

آیا که غم‌گساری و اندوه بری نمود؟

لیلای داغ دیده‌ی محنت کشیده را؟

بعد از پدر دل پسر آماج تیغ شد!

آتش زدند لانه‌ی مرغ پریده را....!!!!

شعر : از مرحوم ایرج میرزا می‌باشد

.